Onder polyfonie (uit het Oudgrieks: πολύς (polus), veel en φωνή (phōnē), klank, geluid, stem) verstaat men in de muziek: gecomponeerde meerstemmigheid, dat wil zeggen, meerdere melodieën tegelijkertijd, al dan niet in verschillende stemregisters, soms zelfs complex bezet. Het basisprincipe daarbij is dat alle stemmen gelijkwaardig zijn, of althans een volwaardige rol hebben. Voorbeelden van polyfone compositietechnieken zijn de canon en de fuga. Wanneer de afzonderlijke stemmen grotendeels hetzelfde ritme hebben, is er sprake van homofonie. (Bron: Wikipedia)
De leerkracht laat de muziek van Cappella Pratensis horen aan de leerlingen en legt uit dat de muziek, die zij horen meerstemmig is. Met een mooi woord: polyfonie.
De klas wordt verdeeld in werkbare drietallen.
De leerlingen geven elkaar de hand en houden die vast. Samen maken zij apart van elkaar bewegingen. Ze dansen niet hetzelfde en laten elkaar niet los, zodat ze samen blijven. Het tempo is traag. De bewegingen, draaien, golven, kronkelen, schuiven, glijden, rollen worden afgewisseld in hoog / laag.
De leerlingen kunnen ook op andere manieren elkaar vast houden; bijvoorbeeld: bij of met de ellebogen, bij of met de voeten enz.
Hetgeen wat de leerlingen doen; verschillend bewegen maar toch samen zijn, kun je horen in polyfonie; verschillende stemmen, die toch samen klinken.
Muziektip:
Als leerkracht kun je de vrijheid nemen om muziekjes door elkaar te gebruiken of een muziekje naar eigen keuze te pakken. De youtube-linkjes zijn slechts suggesties.