Als ik mijn ogen sluit en denk aan momenten die ik het meeste koester tijdens mijn jaren bij de Stilte zie ik voor eeuwig op mijn netvlies gebrand duizenden, misschien wel 10 duizenden paar ogen. Opengesperd, afwachtend, betoverd, en in verwondering. Meedansende handjes, opengevallen monden, onrustige voetjes, voorover gebogen op het puntje van de stoel ten prooi gevallen aan fascinatie. Bewegende dansers die met een magisch aura mensenzielen raken, in beweging zetten, zaadjes planten, betekenis geven.
Verder zie ik gepassioneerde en geinspireerde mensen die door middel van dans en ieder vanuit hun eigen expertise de wereld een beetje mooier willen maken, vaak tegen de stroom in.
Ik zie en voel hoe ik daarvan een onderdeel was, mijn bijdrage leverde in uitvoerende en voorwaarde creerende zin. Met elkaar verbonden door een gemeenschappelijk hoger doel.
Als ik mijn ogen opendoe en rondkijk merk ik dat mijn misie, stevig verankerd in mijn “ Stilteperiode” overblijft en deze met me meedraag in mijn nieuwe leven.
Liefs.
