Artikel uit de plaatselijke krant: Mooi Son en Breugel:
Maandagochtend aan de Nieuwstraat in Son, komen af en aan busjes gereden met kinderen voor de Emiliusschool. Leerkrachten staan kinderen op te wachten in de gang. Er gonst iets in de klassen; vier klassen gaan straks weer een bus in! Dit keer met z’n allen. Want de kinderen naar de dansvoorstelling Do-re-mi-ka-do in het Parktheater.
Samen met dansgezelschap De Stilte organiseerde het Parktheater een voorstelling speciaal voor deze kinderen. “We moeten er zijn voor iedereen” zegt Jantine Hoekstra, jeugdprogrammeur van het Parktheater. Ze is enthousiast nadat de eerste groep leerlingen in de ochtend zijn geweest. “De kinderen hebben een meervoudige beperking, dat zorgt ervoor dat er heel wat voorbereiding aan dit bezoek vooraf ging. Dat begint op de school door het team te informeren, speciaal vervoer, medicatie meenemen, een bedbrancard in het theater brengen. Het is een klus om de school uit te gaan.”
Non-verbale voorstelling
De voorstelling speelde ook op zondag voor vrij publiek en op maandag voor de leerlingen uit Son. Aan de voorstelling is niets aangepast. Er wordt niet in gesproken waardoor het voor iedereen toegankelijk is. Er wordt wel geluid en muziek gemaakt en het decor bestaat uit gekleurde tl buizen met belletjes. De kinderen zitten dicht op de huid van de dansers rondom het speelvlak. “De kinderen waren enorm gefocust, de een keek naar de dansers, de ander naar de lampen, de ander naar de instrumenten Boomwhackers, dat zijn gekleurde buizen die allemaal anders klinken.” Na afloop nodigden de dansers de kinderen uit om mee te spelen met de instrumenten of met hen samen te bewegen. Een kind werd uit de rolstoel getild om op het speelvlak mee te doen.
verwondering
“Je zag de verwondering in de gezichtjes! Echt zo mooi om dat te zien ontstaan.” Ook de ouders van kinderen waren aanwezig. “Zij vinden het natuurlijk heel spannend dat hun kind naar een voorstelling gaat, maar zodra ze hun eigen kind zo gefocust en blij zien, zie je die emotie ook terug bij de ouders. Iedereen was zo blij.” Een leerkracht vertelde dat ze niet goed wist wat ze konden verwachten; hoe de kinderen zouden reageren. Ze had niet gedacht dat ze zich zo lang konden focussen. Een ouder van een kind stond buiten het theater te kijken naar haar kind in rolstoel dat met een lift de bus in ging. “Hij mocht met mij terug naar huis, maar wilde heel graag weer de bus in terug naar school. Ik maak er nu een foto van, want hij gaat niet zoals mijn andere kinderen vaker op schoolreisje.”
kansengelijkheid
Dansgezelschap De Stilte en het Parktheater willen geen onderscheid maken en toegankelijk zijn voor iedereen. “Het is natuurlijk wel een verschil 12 kinderen en hun begeleiders in de zaal bij een voorstelling die vaker voor 75 kinderen en ouders wordt gespeelt. Het draait om kansengelijkheid creëren.”
