Het gaat om de inhoud. Ik blijf het roepen met alle twijfels van dien. Hang ik aan een tak die allang is afgebroken? Is de roepende in de woestijn allang tot zwijgen gebracht en de keel verdord, droger komen staan dan ik in mijn alcoholvrije bestaan? Of is het LinkedIn motto niet wat, maar wie je kent het enige dat telt? Ben ik met andere woorden uitgeteld? Zonder wroeging, zonder spijt.
Terugziend op decennia de Stilte, officiële recepties, bijeenkomsten, borrels voel ik me in deze nadagen gezegend met de omstandigheid dat ik me nergens meer hoef aan te melden, hoef te verschijnen. Ik prijs me gelukkig met mijn eigen afwezigheid. Nauwelijks schuldbewust zit ik thuis als zogeheten belangrijke samenkomsten met de gebruikelijke plichtplegingen zich voltrekken. Dubbel genietend lees ik een boek, luister ik muziek, maak ik voor mezelf een cappuccino.
Sinds ik niet meer drink is het verlangen naar dienbladen met glazen witte wijn verdwenen. Vaak dronk ik buitenmatig onder het motto Veracht de burgerman, doch ledig zijne kruiken. Werd ik langzaam, of eigenlijk snel, aangeschoten, joviaal en, afhankelijk van de duur van het gebeuren, dronken. Ik kon er de klok op gelijk zetten dat ik als laatste wegging. Met wat pech richting treinstation, met wat geluk dichtbij huis.
In die spaarzame momenten dat ik nog verschijn, weet ik ruimschoots voor het einde weg te komen. De glazen water roepen ondanks hun zuiverende werking geen verschijnselen van verslaving op. Een nieuwe generatie mag de contacten leggen en onderhouden. Ook zie ik dat de nieuwe generatie bij de Stilte andere keuzes maakt, zich anders manifesteert en oprecht nieuwsgierig is. Zelfs nu weet ik niet of ik dat bij zulke gelegenheden ooit was. Wat me vooral bijstaat, is dat ik een poging deed om erbij te horen. Zonder hartzeer weet ik zelfs nu niet of me dat ooit gelukt is.
De mens heeft vele gedaantes. En stemmingen. Ik prijs me gelukkig dat ik zowel cynisch kan zijn als geëngageerd. Pin me nergens op vast. Ik voel me niet geroepen een kerstwens te schrijven die vrede op aarde aan de mensen van goede wil verkondigt. Ik voel me niet geroepen, heb geen signaal ontvangen dat ik ben uitverkoren. Verwacht van mij niet dat ik de nobele daden van de Stilte ga uitventen. Uit vrije wil omarm ik de lulligheid van mezelf én van de medemens die deze tekst kan lezen. Die instemmend kan knikken, van onder naar boven, of meewarig, van links naar rechts.
Ik gun u de vrijheid van Facebook, LinkedIn, X, Y en Z. Ik erken nederig mijn mislukte roeping als medemens. Ik verontschuldig me met de oprechte bekentenis dat ik slapend deelneem; niet becommentarieer met voorgebakken tekst of emoji. Even een blik om de hoek van het eigen gelijk leert ons dat er genoeg leven op aarde is -mens, dier, plant - dat meer verdient dan instemming of compassie. En niets krijgt.
In mijn hoofd resoneert John Lennon: So this is Christmas, and what have you done.
Kom maar met de antwoorden. Als ze deugen: houd ze voor jezelf. Ben ruimhartig in nederigheid.
-Jack Timmermans, Artistiek Leider de Stilte
Met pijn in het hart ben ik vanaf 1 januari 2025 niet meer werkzaam bij de Stilte lees meer
